Mała wieś w dolinie Dunajca na północny - zachód od Zakliczyna przy drodze wojewódzkiej nr 980 z pobliskiego Jurkowa przez Zakliczyn do Gorlic. Droga ta dzieli tą miejscowość na dwie części. Część południową równninną, która leży w północnej części zakliczyńskiej doliny Dunajca począwszy od rzeki aż po drogę, w której to przeważają żyzne madowe pola uprawne. Część północną rozłożoną na przyległych wzgórzach gdzie występuje głównie zabudowa mieszkalna.

Historia

Charzewice zostały założone w XIII w. przez kolonistów niemieckich osadzonych tu po najeździe tatarskim. Pierwsze wzmianki historyczne o tej miejscowości pochodzą z 1347 roku - wtedy to kasztelan krakowski Spycymir nabył Charzewice od niejakiego Charza i jego synów Jakuba i Piotra. Teren ten przeznaczył pod budowę zamku i nazwał ją Melsztyn.

W połowie XV wieku Charzewice były jedną z miejscowości o których granice toczył się zażarty spór pomiędzy benedyktynami a Spytkiem z Melsztyna który zakończono dokumentem z 9 października 1480 r.

W centrum wsi obok obecnej szkoły podstawowej znajdował się do czasów II wojny światowej dwór Majznerów. Rodzina ta w okresie międzywojennym wydatnie wspierała wszelkiego rodzaju darami klasztor Ojców Franciszkanów w Zakliczynie. Z tego domu wywodziła się żona znanego polskiego malarza Jacka Malczewskiego. Wielki malarz na posiadłościach teścia namalował cykl obrazów zatytułowanych "Pastuszek" do których pozował mu miejscowy parobek. Po wojnie posiadłość dworska w wyniku reformy rolnej została rozparcelowana a lasy dworskie stały się własnością Lasów Państwowych.

Obecnie duże znaczenie dla wsi ma Dunajec, który wśród rzek karpackich ma największe walory dla rekreacji ze względu na czystość wód i piękne krajobrazy doliny rzeki w obrębie pogórza.

Ponadto oprócz wyżej wymienionej trzyoddziałowej szkoły podstawowej w Charzewicach znajduje się punkt biblioteczny, dom strażaka oraz trzy sklepy ogólno-spożywcze.

Zabytki

Cmentarze wojenne z l wojny światowej w "Czarnym Lesie" nr 288, nr 289, nr 290.

19 listopada 1914 roku w ciemną, listopadową noc rozegrała się krwawa bitwa na pogranicznych wzgórzach wsi Charzewice i Gwoździec. Wojska rosyjskie zaskoczyły austro-węgierskich żołnierzy zmuszając ich do walki na białą broń. Polała się krew, podniósł się niesamowity jęk i szczęk żelastwa. Martwe ciała setek żołnierzy obu armii pokryły gołe zbocza.

Wkrótce na tym miejscu wyrósł młody las, który otrzymał tę ponura nazwę na pamiątkę tych dni. Nieżyjący już świadkowie wydarzeń opowiadali również jak zwożono zwłoki wozami niczym snopy zboża i układano ich w zbiorowych mogiłach.

Z czasem specjalna CK kompania sanitacka wzniosła monumentalny, kilkunastometrowy, kamienny obelisk poświęcony pamięci nie tylko żołnierzy cesarskich, ale również rosyjskich. W 7 mogiłach zbiorowych i 41 pojedynczych spoczywają także Polacy, często bezimienni, którzy pod sztandarami obu armii walczyli na swojej ziemi i oddawali swe życie w imieniu niepodległości Ojczyzny.

Chwałę i sławę tych ludzi głoszą słowa w języku niemieckim umieszczone na pomnikowych tablicach: "Ziemio, byłem dla Ciebie dobry. Ziemio, Ty piłaś moją krew. Ziemio, zginąłem dla Ciebie. Ziemio, teraz mnie okrywasz". "Musicie powstrzymać łzy, żadne życie nie jest wieczne. Cześć temu, kto poległ za Ojczyznę".